32η συνέχεια

32η συνέχεια

………………………………………………………………………………………………………………..

Η Μαίρη Γραμματικοπούλου σε όλο το γυρισμό μέσα στο αυτοκίνητο σχεδίαζε ήδη τις επόμενες κινήσεις της. Η Λενιώ ήταν γι’ αυτήν κάτι σαν αδελφή με φίλη μαζί, αν και η γνωριμία τους έγινε στην αρχή επαγγελματικά γρήγορα μπόρεσε να ανακαλύψει το διαμάντι μέσα στο φτωχό περίβλημα.

 Όταν η Λενιώ έχασε το παιδί της, όταν η στάση της απέναντι στην αμέτοχη παρουσία του Νίκου στο πρόβλημα την διέλυσε η Μαίρη βρέθηκε ακόμα πιο κοντά της. Την θαύμασε για την δύναμη να απαρνηθεί την αγάπη της για το καλό του, οργίστηκε μαζί της μα την θαύμασε. Μετά η συγκατοίκηση  τους στο σπίτι που τις έδεσε όσο περισσότερο γινόταν, εκεί που ανακαλύπτεις το πραγματικό χαρακτήρα κάποιου. Την αγάπησε, την εκτίμησε, την θαύμασε όταν ξεκίνησε μία νέα ζωή στο..πουθενά. Φύλαγε  ακόμα τα γράμματα που της έστελνε από το χωριό και της εξιστορούσε τον αγώνα της να σταθεί ξένη ανάμεσα σε αγνώστους γεμάτους επιφυλακτικότητα και διάθεση να βρουν ψεγάδι σε κάθε πράξη της. Την είδε τελικά να επικρατεί με σύνεση και την υπομονετική συμπεριφορά της σε σημείο που να γίνει η «γιάτρισσα» όπως την φώναζαν χωρίς να φανερώσει καν το παρελθόν της. Ζούσε τόσα χρόνια όπως ακριβώς το θέλησε, ήσυχα, διακριτικά, ήρεμα βοηθώντας και με ελάχιστη εικονική σχεδόν ανταμοιβή σε όσα έκανε στο χωριό.

 Η Μαίρη σκέφτηκε ότι τώρα την χρειαζόταν όσο ποτέ και..ναι… θα την βοηθούσε να κάνει έστω και αργά το όνειρο της, να γίνει μάνα σε ένα παιδί έστω και αν η ίδια δεν συμφωνούσε με αυτό. Το βράδυ γυρίζοντας σπίτι αγκάλιασε με  το βλέμμα και τη ψυχή της την δική της ευτυχία και το..ανάκατο σπίτι που της έφτιαξαν . Σιάζοντας  χαμογέλασε , φίλησε τον άνδρα της στο κρεβάτι, έλεγξε τα αγόρια στο δωμάτιο τους και σκέφτηκε ότι εκείνο που είναι πλούτος στη ζωή είναι όλα αυτά που είχε εκείνη.

Το πρωί έφυγε βιαστική , αποφασισμένη για μάχη , έκανε το σταυρό της για… καλού κακού στο εκκλησάκι της κλινικής και ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια. Οι νοσοκόμες την χαιρετούσαν με σεβασμό , οι γιατροί με ευγένεια και πρωινά πειράγματα καθώς τους έδινε τα προγράμματα τους και αφού έκανε μαζί τους τη πρωινή επίσκεψη στους ασθενείς περίμενε με αγωνία την ώρα του διαλείμματος τους.

Πρόσεξε κανείς να μην ενοχλήσει το γιατρό Ευθυμιάδη την ώρα εκείνη και χτυπώντας διακριτικά άνοιξε τη πόρτα του ιατρείου του. Άνοιξε και μπήκε σιωπηλά μέσα και στάθηκε μπροστά του ενώ η καρδιά της χτυπούσε ακανόνιστα και η ψυχή της μέσα της έλεγε:- κουράγιο!

Εκείνος σήκωσε τα μάτια του και της χαμογέλασε , πάντα ήταν περισσότερο ευγενικός και διακριτικός μαζί της, ίσως γιατί  του  θύμιζε κάτι που είχε από καιρό κρύψει από τη συνείδηση του.

-Μαίρη υπάρχει κάτι ; Συμβαίνει κάτι σε ασθενή;

-Προσωπικό το θέμα γιατρέ και ελπίζω όλα όσα πούμε να έχουν το επιθυμητό τέλος. Ήρθα αποφασισμένη να σας ζητήσω κάτι και το ίδιο αποφασισμένη να μη δεχθώ άρνηση.

Τον είδε να ξαφνιάζεται από το τόνο της , ανασηκώθηκε , έκανε μία κίνηση δυσαρέσκειας μα κάτι από το ύφος της Μαίρης τον πάγωσε.

-Θα τα πω γρήγορα, συνοπτικά γιατρέ γιατί επείγει η λύση σε ότι πούμε. Χθες συνάντησα τη Λενιώ..την..γνωστή μας Λενιώ, τη φίλη μου , την αδελφή μου καλύτερα, την παλιά μνηστή σας , εκείνη που έχασε το παιδί σας, εκείνη που σας άφησε ελεύθερο για τη δική σας ευτυχία. Η Λενιώ που σας αγάπησε όσο τίποτα, που περίμενε ενδόμυχα να παλέψετε γι’ αυτήν , τη Λενιώ που τόσα χρόνια ξεχάστηκε όπως ξέρω. Επιτρέψτε με να σας πω μία ιστορία και θέλω να με ακούσετε προσεκτικά.

Η Μαίρη κάθισε στη καρέκλα απέναντι του και απολαμβάνοντας την ένοχη λάμψη συνείδησης στα μάτια του άρχισε να εξιστορεί τη χθεσινή συνάντηση της με τη Λενιώ. Δεν πήρε ούτε ανάσα, δεν ήθελε να την διακόψει σε κάτι και όταν τελείωσε ανάμεσα τους βασίλεψε η σιωπή για λίγο.

-Εγώ τι μπορώ να κάνω σε ότι μου είπες Μαίρη; Πάντα θα θυμάμαι τη Λενιώ και ναι..έχεις δίκιο είναι ένα αγκάθι η σκέψη της στη ψυχή μου όταν ξυπνάει ο παλιός Νίκος μέσα μου, όμως δεν καταλαβαίνω τι μπορώ να κάνω, τι σχέση έχω εγώ εδώ.

-Είστε η μόνη λύση γιατρέ μου, τα σκέφτηκα όλα, ένα πιστοποιητικό γέννησης υπογεγραμμένο από εσάς και το πρόβλημα της Λενιώς βρίσκει λύση. Τόπος γέννησης οικία, χωριό, περιοχή αγροτική.

-Τρελάθηκες; Με τι θράσος μου ζητάς κάτι τέτοιο , ποια είσαι που τολμάς να μου ζητάς αυτό το..ποινικό αδίκημα. Μπορώ να εισηγηθώ μέχρι και την απόλυση σου και θα χάσεις τα πάντα ακόμα και τη σύνταξη σου.

Η Μαίρη αντί να φοβηθεί ένιωσε την οργή να την πλημμυρίζει και σαν το φίδι που του πάτησαν την ουρά του έδειξε τα δόντια της.

-Εννοείτε το..ποινικό αδίκημα που διαπράξατε πριν 2 χρόνια σε εκείνη τη μικρή που ξεγεννήσαμε και  δώσατε το μωρό στη κυρία του διπλανού δωματίου και υπογράψατε με άλλο όνομα μητρός το πιστοποιητικό; Η μήπως..αν θυμάμαι καλά πριν 6 μήνες το λάθος που κάνατε στην αγωγή και κόντεψε να πεθάνει η ασθενής αφού της αφαιρέσατε μήτρα αχρηστεύοντας την σαν γυναίκα. Δηλώσατε ρήξη μήτρας λόγω όγκου και βάλατε αποτέλεσμα βιοψίας άλλο..Να συνεχίσω γιατρέ ; Μήπως τα δεκάδες φακελάκια; Εγώ η ίδια σας παρέδωσα αρκετά. Αυτό εννοείτε όταν λέτε ότι σας ζήτησα ποινικό αδίκημα; Ποιος από τους δυο μας θα απολυθεί και ποιος θα γίνει ρεζίλι και διασυρμός στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις. Α! και μη σκεφτείτε να το πείτε σε συναδέλφους γιατί για  τους  περισσότερους έχω κάποιο ράμμα για τη γούνα τους.

-Με εκβιάζεις λοιπόν;

-Απλά σας υπενθυμίζω το πώς φθάσατε μέχρις εδώ αφού το τι κάνατε στη Λενιώ και τι της οφείλετε δεν σας έφθανε.

Σταμάτησε  ξεφυσώντας , έτρεμε από το θάρρος που βρήκε να πει όλα αυτά μα ήταν κάποιο βάρος που είχε από χρόνια μέσα της και τώρα δεν άντεχε να τον βλέπει να το παίζει αγνός. Για τη Λενιώ θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει να κυνηγήσει το όνειρο της. Το βάρος βάρυνε κι εκείνη και τις περισσότερες αδελφές που κατά καιρούς παίρνουν μέρος σε τέτοιες συγκαλύψεις. Δεν ήταν αθώα και άσπιλη η Μαίρη ,πάντα ένοιωθε το Πάσχα βλέποντας ταινίες του Θείου Δράματος σαν το Πόντιο Πιλάτο που έπλενε τα χέρια του από την ενοχή.

Είδε το πρόσωπο του Νίκου να μελανιάζει από οργή και πανικό, ήξερε ότι όλα ήταν αλήθεια και είχε καταλάβει  ότι η Μαίρη ήταν αποφασισμένη να διεκδικήσει την απόφαση του για βοήθεια εδώ και τώρα θυσιάζοντας πολλά..

-Άσε με να το σκεφτώ, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του.

-Λυπάμαι, δεν υπάρχει χρόνος άλλωστε είναι κάτι που το έχετε ξανακάνει και δεν θα χρειαστεί ούτε καν να δείτε τη Λενιώ. Εγώ θα τακτοποιήσω τα πάντα και θα υπογράψω σαν μάρτυρας στη γέννηση ως βοηθός σας. Κύριε Ευθυμιάδη περιμένω απάντηση δεν έχω χρόνο και σε λίγο πρέπει και οι δύο να κάνουμε τη δουλειά μας.

 Θέλω ένα πιστοποιητικό υπογεγραμμένο και θα πάω στο ληξιαρχείο να το δηλώσω εγώ η ίδια.  Το παιδί θήλυ γεννήθηκε στις 12 Μαΐου πριν λίγες εβδομάδες.  Όνομα πατρός άγνωστο , μητρός Λενιώ Παπαδάκη, δεν  ίσως ξέρετε ότι ο Ιερέας και η γυναίκα του υιοθέτησαν νομικά την Λενιώ και της άφησαν την λίγη περιουσία τους μαζί με το όνομα τους . Βλέπετε γιατρέ μου ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι σαν κι αυτούς που προστάτεψαν ένα κοριτσάκι κατατρεγμένο και σαν τη Λενιώ που ετοιμάζεται να δώσει σπιτικό σε ένα άλλο αντί να το πάει σε ίδρυμα.. Περιμένω γιατρέ…

Τον είδε να περνάει τα χέρια του πάνω από τα μαλλιά του και να σφίγγει μετά τις γροθιές του νευρικά. Μετά την κοίταξε με ..κακία σχεδόν μα και με απόφαση να ξεμπλέξει.

-Αύριο θα το έχεις όμως θα δηλώσουμε γέννηση εδώ, στο ιατρείο μου και θέλω υπεύθυνη δήλωση της ότι δεν ήθελε γέννα σε κλινική και θα βάλουμε ημερομηνία γέννας αυριανή , τι ρόλο παίζει η ημερομηνία …

Η Μαίρη σηκώθηκε, τα πόδια της έτρεμαν μα δεν ήθελε να φανεί η αγωνία που πέρασε. Τον ευχαρίστησε και πήγε προς τη πόρτα με στητή τη πλάτη, πριν κλείσει τη πόρτα πίσω της απλά τον κοίταξε και τα μάτια της ήταν ψυχρά και με χρώμα νίκης μέσα τους  . Μπήκε στο γραφείο προσωπικού και πήρε τηλέφωνο τη Λενιώ.

-Λενιώ μου άκουσε με καλά και μη μιλάς. Όλα πήγαν καλά, στείλε μου με τηλεγράφημα τα στοιχεία σου , θα υπογράψω εγώ την υπεύθυνη δήλωση, έχει ο γιατρός  δικό του αστυνομικό, το ξέρω. Διέδωσε στο χωριό ότι η μάνα του πήγε βραδιάτικα σε κλινική βαριά άρρωστη και θα κρατήσεις εσύ το μωρό μέχρι να γίνει καλά. Μετά από λίγο καιρό θα πεις ότι η ..ξαδέλφη σου πέθανε και ότι επειδή λείπει ο πατέρας και θα αναλάβεις εσύ το παιδί, έπειτα..βλέπουμε . 

Βέβαια θα βαπτίσω εγώ το μωρό και το μυστικό θα μείνει ανάμεσα σε σένα , σε μένα και στο..γιατρό, σου ορκίζομαι ότι ούτε ο άνδρας μου δεν θα μάθει κάτι..

Η Λενιώ έμεινε άφωνη πανικοβλήθηκε στιγμιαία, η φύση της δεν της πήγαινε σε τόσα ψέματα μα η λαχτάρα της για το παιδί της σφράγισε κάθε ενδοιασμό.

Σε μία εβδομάδα όλα είχαν τελειώσει, η Λενιώ κοιτούσε το πολύτιμο χαρτί  με δάκρυα στα μάτια και μετά το έβαλε στο εικόνισμα. Η Μαίρη συνέχισε τη δουλειά της και η στάση της απέναντι στο γιατρό Ευθυμιάδη σχεδόν αδιάφορη, όλα όσα έγιναν  μεταξύ τους ήταν λες και δεν έγιναν ποτέ.