Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

23η συνέχεια

Η επόμενη εβδομάδα κύλησε μέσα σε μια κατάσταση εφορίας εντελώς αντίθετα με το χτύπημα που είχα δεχθεί. Ξυπνούσα το πρωί και έβγαζα από το μυαλό μου κάθε άσχημο προμήνυμα, όλα τα έβλεπα φωτεινά και εύκολα, τα εμπόδια μικρές αναβολές και το μέλλον μου ελπιδοφόρο.
Άρχισα να κάνω μία έρευνα αγοράς επάνω σε ιδιωτικές σχολές, όμως οι τιμές ήταν απαγορευτικές για μένα. Πήγα με το Πάνο στη τράπεζα όπου υπήρχε σαν καταπίστευμα το ποσό της ασφάλειας των γονιών μου όμως απογοητεύτηκα, έπρεπε να γίνω 21 έτους για να έχω πρόσβαση σε αυτό. Ίσως ένα δάνειο της τράπεζας είπε ο διευθυντής ..όμως χρειαζόταν εγγυητής κάποιος με περιουσία και εννοούσε βέβαια το θείο μου που όπως κατάλαβα ήταν γνωστοί. 
Φύγαμε από εκεί απογοητευμένοι όμως όλα πάλι έλαμψαν για μας εκεί..στο πάρκο , στο παγκάκι με σπόρους για τα περιστέρια και ένα σάντουιτς στο χέρι για μας. Η ζωή είναι τόσο ξεκάθαρη και ωραία όταν την βλέπεις με τα μάτια των 18 χρόνων και την αύρα του έρωτα!
-Θα ψάξω για δουλειά, του είπα ενθουσιασμένη κι εκείνος γέλασε.
-Και τι δουλειά λες να βρεις και που θα την βρεις μπορείς να μου εξηγήσεις;
-Θα ψάξω στην εφημερίδα, κάπου θα βρω κάτι, σκέπτομαι να ρωτήσω και στη καφετέρια της γειτονιάς .Βλέπω νεαρά κορίτσια που σερβίρουν, πανεύκολο !
Μου ανακάτεψε τα μαλλιά και γέλασε πάλι με τη ψυχή του, του έριξα τα σπόρια στο κεφάλι και τα περιστέρια πέταξαν τριγύρω και επάνω του τσιμπολογώντας τον. Ναι η ζωή είναι τελικά όμορφη και εύκολη αν το θέλεις, ήμουν ευτυχισμένη.
……………………………………………………………………………………………………
Η Κατερίνα δεν ήταν τόσο χαζή και ευκολόπιστη όπως την φανταζόταν ο Αντώνης. Οι περιπέτειες του άνδρα της σε όλη τους τη συζυγική ζωή δεν είχαν περάσει απαρατήρητες όμως την βόλευε η προσπάθεια του να τις καλύψει για την  αψεγάδιαστη εικόνα τους στη κοινωνική τους ζωή. Τον είχε ερωτευτεί τον Αντώνη και ήταν σίγουρη ότι κι αυτός δεν μπορεί..κάτι θα ένοιωθε τότε γι’ αυτήν. Όμως τα χρόνια και η ανάγκη του να δείξει ότι ήταν ισχυρός από μόνος του τους απομάκρυναν τόσο που ούτε το παιδί τους δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό. 
Για ένα ανεξήγητο λόγο όταν έκανε την αυτοκριτική της δεν ένοιωθε πληγωμένη με τη συμπεριφορά του, είχε ένα σωρό λόγους να γεμίσει τις ώρες της με πράγματα που την ικανοποιούσαν και της έδιναν χαρά και ζωή. Είχε έναν όμορφο άνδρα να επιδεικνύει που στις φίλες της μπροστά έδειχνε ερωτευμένος και άψογος. Είχε  χρήματα να ξοδεύει χωρίς κανένα έλεγχο και μία εμφάνιση που τη φρόντιζε με κάθε μέσο. Όχι, δεν φοβόταν να χάσει τον Αντώνη , χαζός δεν ήταν ποτέ ώστε να κάνει δεσμό πάνω από λίγες μέρες. Μία φορά αντιμετώπισε ένα πρόβλημα και το «έλυσε» ο ίδιος προτού προλάβει εκείνη να ανακατευτεί. Την ικανοποίησε και την διασκέδασε μπορούσε να πει ο σκληρός τρόπος που διευθέτησε ο άνδρας τότε τον εκβιασμό εκείνης της ανόητης μικρής .Έτσι  έκανε ότι δεν κατάλαβε οτιδήποτε από εκείνο το μπλέξιμο και χάρηκε μαζί του ένα ταξίδι διακοπών στο εξωτερικό. 
Τώρα όμως η γυναικεία της διαίσθηση της χτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου πιο δυνατά από ποτέ. Όταν η μικρή Ελπίδα ήρθε στο σπίτι τους ήταν γι’ αυτή κάτι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Ποτέ δεν είχε σύνδεσμο με τον αδελφό της και η αλήθεια είναι ότι την βόλεψε ο πόλεμος του με τους γονείς τους όταν τους είπε για τη γυναίκα που ήθελε να παντρευτεί. Μάλιστα υποδαύλιζε τις διαφορές τους και ένοιωσε ευτυχία όταν κατάφερε να τον αποκληρώσουν και να γίνει εκείνη η μοναδική τους κληρονόμος. Ανέλαβε  τη μικρή ίσως από μία υποσυνείδητη αποκατάσταση ενοχής της και ίσως πάλι γιατί η κοινωνική λειτουργός που την είχε αναλάβει την είχε πιέσει περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει. Είχε βρει το "κουμπί" της από τη πρώτη στιγμή, της τόνιζε επανειλημμένα το πόσο κακό αντίκτυπο θα είχε αυτή η άρνηση να την αναλάβει στο φιλικό της περιβάλλον " αν μαθευόταν". Αυτό το "αν" της φάνταζε σαν μικρός αόριστος εκβιασμός και έτσι δέχθηκε να την πάρουν μαζί τους στο σπίτι, στη ζωή τους όσο και αν την ενοχλούσε. Αυτό το κορίτσι είχε το βλέμμα του αδελφού της όταν την πρωτοκοίταξε .... 
Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι θα ερχόταν η στιγμή που το κοριτσάκι θα γινόταν..γυναίκα και το βλέμμα του άνδρα της θα ήταν όπως το αντίκρισε πλαγίως κι ας μη το έδειξε  ,να κοιτάζει την Ελπίδα με άλλο μάτι στη κορυφή της σκάλας  .
Κανείς δεν κατάλαβε την αλλαγή μέσα της, την επιφυλακή της σε κάθε τους βήμα. Δεν έριξε το βάρος στη μικρή γιατί ήξερε ότι ο άνδρας της ήταν μαέστρος σε τέτοια μόνο της φόρτωσε την ενοχή της νιότης και της αθωότητας που εκείνη είχε χάσει από καιρό ανεπίστρεπτα.
Μετρούσε τις εβδομάδες μέχρι τα 18 χρόνια της ανεψιάς της και συγχρόνως παρακολουθούσε χωρίς να το δείχνει τις κινήσεις του Αντώνη σχεδιάζοντας και οργανώνοντας τις μελλοντικές δικές της. Έδιωξε τους ενοικιαστές από το σπίτι της μικρής αποζημιώνοντας τους κι όλας και φρόντισε τις επισκευές του. Όλα θα ήταν έτοιμα και ο Αντώνης δεν θα τολμούσε να βγάλει άχνα γιατί τότε θα την έβλεπε όπως δεν την είχε δει ποτέ.  Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά, αυτή τη φορά ένοιωσε το κίνδυνο στο πετσί της και η Ελπίδα έγινε ο «εχθρός» που έπρεπε να εξουδετερώσει με κάθε μέσο. Μόνη της , χωρίς τη σκιά του δίπλα της σίγουρα θα γνώριζε κάποιο νεαρό παιδί που θα της έδινε όσα μπορεί να δώσει κάποιος της ηλικίας της.
……………………………………………………………………………………………….
Ο Αντώνης με δυσκολία κρατήθηκε μακριά από την Ελπίδα τρίζοντας τα δόντια από τη προσπάθεια του αυτή και τη φαντασία του που οργίαζε σε εικόνες ερωτικές με τα δύο νέα κορμιά της Ελπίδας και του Πάνου. Τι ήταν αυτό που τον κυρίευε; Δεν ήταν απλή αρρωστημένη συνήθεια να αποκτάει ότι έβαζε στο μάτι, ήταν μία ανεξέλεγκτη ερωτική έλξη στο παιδί που έγινε γυναίκα λες σε μία στιγμή , στο αθώο αυτό βλέμμα που τον κοιτούσε με θαυμασμό  σε κάθε του λέξη. Άρχισε να μην τον ικανοποιεί ούτε ο πανάκριβος αγορασμένος έρωτας και η φτιαχτή λατρεμένη έκφραση των τέλειων κοριτσίστικων προσώπων που φιλούσε. Έφευγε από τη γκαρσονιέρα και ήταν λες και διψούσε περισσότερο από ποτέ για μία εικόνα της Ελπίδας να χοροπηδάει στο σαλόνι όταν της έδινε το παραμικρό φθηνό αστείο δωράκι.
 Τέτοια είχε γίνει η εμμονή του ώστε έβαλε δικό του άνθρωπο ειδικό σε τέτοιες δουλειές να παρακολουθεί τις κινήσεις της και γινόταν θηρίο όταν έβλεπε τα σαλιαρίσματα των δύο παιδιών  στο πάρκο σε συναντήσεις ρομαντικές και παιδαριώδεις γι’ αυτόν που τον ανακάτευαν..
Εκείνο το βράδυ σκέφτηκε ότι η απραγία του αυτή ήταν βήματα πίσω και ότι έχανε εντελώς έδαφος και κάθε ελπίδα να..Μα τι ήλπιζε;..Τι νόμιζε ότι ήθελε από το κορίτσι αυτό ; Πως μπορούσε να γλυτώσει από την εμμονή που είχε μαζί της. Ήταν πείσμα;..ήταν αρρώστια;..Ήταν έρωτας για κάποια που θα ήταν κόρη του; Μία παρτίδα σκάκι που έβλεπε ότι έχανε και που την έπαιζε με αντίπαλο τον υπέρμετρο εγωισμό και την κυριαρχία του σε ότι είχε έβαζε σκοπό ικανοποίησης του. Θα πήγαινε να τη συναντήσει, θα της ζητούσε να μιλήσουν , θα την γοήτευε. Πίστευε ότι ήταν ικανός για πολλά και σίγουρα όσα θα της προσέφερε να φρόντιζε να τα χρειάζεται όσο ποτέ.

Χαμογέλασε ικανοποιημένος και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά του ξαφνιάζοντας την όμορφη γραμματέα του με τη καλή του διάθεση που τώρα τελευταία ήταν σπάνια. Είχε αρχίσει μία αντίστροφη μέτρηση από μία κατάσταση χωρίς επιστροφή, μία αλυσιδωτή αντίδραση από αλλεπάλληλα γεγονότα που θα σφράγιζαν ζωές στο παρόν  και στο μέλλον.

1 σχόλιο: