Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

21η συνέχεια

Φίλοι μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο "εξαφανίστηκε" η 21 η συνέχεια που είχα αντιγράψει.Ευχαριστώ το φίλο ή φίλη που μου το επισήμανε έτσι τη βάζω ξανά.



21η συνέχεια
Από εκείνη τη μέρα όλα θαρρείς μου πήγανε στραβά .Το κυριότερο χτύπημα ήταν η αποτυχία μου στις εξετάσεις. Γύρισα απογοητευμένη και πέφτοντας μπρούμυτα στο κρεβάτι έκλαψα με τη ψυχή μου ..η πρώτη απογοήτευση μετά το θάνατο των γονιών μου.Αισθάνθηκα ξανά μόνη, ευάλωτη, ανίκανη να σταθώ στη νέα μου κατάσταση.Τι θα έκανα; ποιος θα ήταν ο δρόμος που θα χάραζα από εδώ και πέρα; Έπρεπε να βρω κάτι να σπουδάσω, να έχω μία δουλειά.Τα χρήματα από τα ενοίκια δεν νόμιζα ότι θα κρατούσαν πολύ και δεν θα ζητούσα βοήθεια ποτέ από τους θείους μου.Αυτή και μόνο η σκέψη με έκανε να αναπηδήσω και να κοιταχτώ στο καθρέπτη απέναντι από το κρεββάτι μου. Έπρεπε να οργανωθώ και βέβαια να μειώσω τα έξοδα μου όσο μπορούσα, να κάνω οικονομία σε ότι πρώτα ούτε καν σκεπτόμουν. Αυτές κι όλας οι σκέψεις με έκαναν να νιώσω πιο δυνατή ίσως γιατί μου έδιναν ένα σκοπό μπροστά μου.Το κινητό μου χτύπησε και η φωνή του Πάνου με έκανε να ξεσπάσω πάλι σε κλάματα λες και χωνόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου και έλεγα το πόνο μου.
- Μη στεναχωριέσαι Ελπίδα μου, όλα θα πάνε καλά και θα βρουν το δρόμο τους.Το απόγευμα μετά τη σχολή θα το συζητήσουμε να βρούμε μία λύση, θα δεις..όλα θα χαμογελάσουν ξανά ..
Ο καλός μου ο Πάνος. ποτέ δεν θα συγχωρέσω τον Αντώνη και μετά τον εαυτό μου  για το πόνο ψυχής που του προκάλεσε σίγουρα η φυγή μου..η εγκατάλειψη μου..Αν..αν δεν είχαν συμβεί κάποια πράγματα σίγουρα θα ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη στην αγκαλιά του. Βέβαια η σχέση μας ήταν κάτι ανάμεσα σε φιλική και ονειρικά ερωτική, τρυφερός δεσμός αμοιβαίας κατανόησης και αόρατος σύνδεσμος ψυχών. Έπιανα τον εαυτό μου να τον σκέπτεται, να αποζητάει ένα φιλί  και ήξερα ότι απλά και μόνο ότι προχωρούσε αργά δεν μας οδήγησε σε κάτι περισσότερο. Εκείνο το απόγευμα όμως όταν τον είδα στη πόρτα μου χώθηκα στην αγκαλιά του κι εκείνος με έσφιξε επάνω του τρυφερά και συγχρόνως δυνατά λες και φοβώταν μη του φύγω.
Ξαπλώσαμε στο μικρό κρεβάτι μου όχι ερωτικά όπως ίσως φαντάζεσαι. Κούρνιασα στην αγκαλιά του κι εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά δίνοντας μου μία γαλήνη και αγάπη που την είχα τόσο ανάγκη..Να..σαν και τώρα κυρία Λενιώ..σαν τη δική σου αγκαλιά..έτσι ένοιωθα, προστασία, ασφάλεια, σιγουριά ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Εκείνη την ώρα του άνοιξα τη καρδιά μου και η ζωή μου όλη μέχρι τώρα, οι σκέψεις και οι αγωνίες μου πέρασαν από τη δική μου ψυχή στη δική του. Όταν τελείωσα και μείναμε ακίνητοι για στιγμές ολόκληρες ,ανασηκώθηκε, με κοίταξε στα μάτια με εκείνο το απέραντα τρυφερό του βλέμμα και..με φίλησε..όπως ακριβώς ονειρευόμουν πάντα το πρώτο μου φιλί..Κάπως έτσι σκέφτηκα είναι η ευτυχία..και ήμουν απέραντα ευτυχισμένη Λενιώ μου..απέραντα σαν το γαλάζιο ουρανό που δεν έχει αρχή και τέλος.
-Σήκω να πάμε μία βόλτα, μου είπε γελώντας, πάμε να περπατήσουμε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι στο κήπο, να ταΐσουμε τα περιστέρια και να σκεφτούμε τι θα γίνει τώρα με σένα και τα επόμενα βήματα σου.
Τον ακολούθησα ευτυχισμένη λες και η τρομερή είδηση της αποτυχίας μου δεν υπήρξε ποτέ.Τίποτε άλλο δεν υπήρχε πλέον για μένα παρά μόνο..ο Πάνος.Κατεβήκαμε από τις σκάλες τρέχοντας ποιος θα προλάβει πρώτος τη πόρτα και..ανοίγοντας την έπεσα επάνω στον Αντώνη πρόσωπο με πρόσωπο .Το βλέμμα του στυλώθηκε στο Πάνο που έφθασε συγχρόνως πίσω μου και τα γαλάζια μάτια του που πρώτα θαύμαζα είχαν το χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας.Η φωνή του μας τράνταξε..
- Βλέπω ότι η αποτυχία δεν σε άγγιξε καν κορίτσι μου, που να βρεις χρόνο να σκεφτείς ότι πρέπει να γίνεις κάτι στο μέλλον, να σταθείς πλέον στα πόδια σου όπως ήθελες να λες..Κι εγώ ..με τη θεία σου βέβαια σκεφτήκαμε να έρθεις σήμερα σπίτι να σε παρηγορήσουμε και να σκεφτούμε ίσως σπουδές στο εξωτερικό με δικά μας βέβαια έξοδα.
Μιλούσε και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο ερευνητικά στο Πάνο πίσω μου λες και προσπαθούσε να μαντέψει τι ακριβώς είχε συμβεί ανάμεσα μας. Βρήκα την αυτοκυριαρχία μου και του απάντησα αμέσως και ήρεμα.
-Ευχαριστώ θείε μου μα θα το λύσω μόνη μου αυτό το ζήτημα , όπως είπε η θεία με τις δικές μου δυνάμεις πρέπει να προχωρήσω πλέον.Άλλωστε δεν έχω σκοπό να φύγω ούτε να πάρω πλέον χρήματα από εσάς.
Γέλασε ειρωνικά και απευθύνθηκε στο Πάνο.
-Εσύ που από ότι έμαθα είσαι φοιτητής και ζεις βέβαια από τις πλάτες των γονιών σου πες της ότι η ζωή δεν είναι όπως τη φανταζόταν μέχρι τώρα όσο ζούσε στην ασφάλεια που της παρείχαμε..
- Μήπως εσείς δεν το ξέρατε αυτό τότε όταν την στέλνατε στα 18 να ζήσει μόνη της εδώ;
Η απάντηση του Πάνου με τόσο σταθερό και κάποια αντίστοιχη ειρωνεία στην έκφραση του τον έκανε έξαλλο , γύρισε σε μένα και με ρώτησε.
- Θα έρθεις τελικά η θα συνεχίσεις να σαλιαρίζεις; Έφυγα από τη δουλειά μου για να δω πως είσαι..
-Πήγαινε θείε, δεν έχω κάτι να μη μπορώ να το αντιμετωπίσω μόνη μου, τουλάχιστον θα προσπαθήσω. Φίλησε μου τη μικρή Έλενα..και τη Σοφία..πες της να μην ανησυχεί για μένα.Αν θυμάμαι καλά και οι γονείς μου διωγμένοι..μια χαρά τα κατάφεραν.
Έφυγε χωρίς  να πει μια λέξη, το αυτοκίνητο του πετάχτηκε στην άσφαλτο νευρικά δεχόμενο όλη την ένταση και την οργή του.
Ο Πάνος δεν είπε τίποτα, απλά, πέρασε το χέρι του επάνω στους ώμους μου και σιωπηλά πήραμε το δρόμο για το παρκάκι που πηγαίναμε συχνά, αμίλητοι, ο καθένας με τις σκέψεις του και ενωμένοι συγχρόνως με αυτές, Τον ευγνωμονούσα γι' αυτό, η ψυχή μου ανάκατη, άνεμο έδερναν τη κάθε πτυχή της κι εκείνος δίπλα μου απάνεμο λιμάνι. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του καθώς καθίσαμε στο παγκάκι..πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά, μία κίνηση τα λέει όλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου