Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

18η συνέχεια


Η Ελπίδα κουλουριασμένη μέσα στη φιλόξενη και ζεστή αγκαλιά της Λενιώς σταμάτησε για λίγο την διήγηση  της σε όσα την οδήγησαν σ' αυτή τη γωνιά στη προσπάθεια της να βρει καταφύγιο.
Η Λενιώ δεν την πίεσε, την άφησε να πάρει μια ανάσα όσο και αν η περιέργεια της είχε φθάσει στο πιο ψηλό σημείο. Ήξερε , καταλάβαινε ..ότι είχαν φθάσει στο καίριο σημείο , δεν χρειαζόταν να είσαι μάντης για να καταλάβεις..Όμως ήθελε να μάθει αν η μικρή έφταιγε σαν μια μικρή Λολίτα στο αποτέλεσμα αυτό ή ο "θείος" ήταν ένας ακόμη παιδεραστής καλυμμένος πίσω από μία θαυμάσια όψη που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη της για ένα..πατέρα..
Η Ελπίδα αναστέναξε και της ζήτησε λίγο νερό..το ήπιε σιγά σιγά λες και προσπαθούσε να σκεφτεί αν έπρεπε να συνεχίσει .Όμως τελικά καταλάβαινε  ότι αυτή η φορά θα ήταν ίσως η μόνη της εξομολόγηση που θα έκανε στη ζωή της. Μέσα της ήθελε να απαλλαγή από  όλα όσα την βάραιναν και είχε αποφασίσει να τα "θάψει" στην αγκαλιά αυτή της γυναίκας .Πήρε λοιπόν ανάσα και συνέχισε να ανοίγει "πόρτες"σε όσα είχε κλείσει φεύγοντας και αφήνοντας πίσω από αυτές όλα όσα ήθελε να ξεχάσει πλέον για πάντα.
-Όταν ανέβηκα στο διαμέρισμα και άνοιξα τη πόρτα με το κλειδί που μου έβαλε στο χέρι η θεία μου ήταν λες και μπήκα σε κάτι που έβλεπα πρώτη φορά.. Μου φάνηκε τόσο μικρό..τόσο απλό..τόσο..άχρωμα άγνωστο. Δεν μπορεί σκέφτηκα.. εδώ γεννήθηκα, εδώ έκανα τα πρώτα μου βήματα, εδώ υπήρχε η οικογένεια μου, οι δικοί μου άνθρωποι. 
Ήταν άδειο, χωρίς έπιπλα, τα χνάρια των ανθρώπων που έζησαν 6 χρόνια σε αυτό υπήρχαν στους τοίχους και όχι των δικών μου..Δεν ήταν αυτό το σπίτι μου..ούτε το άλλο όμως σκέφτηκα με πικρία..Λοιπόν; που ανήκα τελικά;
Ο κόμπος στο λαιμό μου με έπνιγε.. Ποιο ήταν λοιπόν το δικό μου σπίτι σκέφτηκα με πικρία ; Δεν ανήκα πουθενά τελικά..Ήμουν μόνη όπως ακριβώς τότε που κοιτούσα επάνω από το τάφο των γονιών μου τους ανθρώπους ολόγυρα για να δω σε ποιον θα άπλωνα το χέρι...
Θα πίστευες ότι έκλαψα...Κι όμως, απίστευτο, λες και ξαφνικά έχασα μέσα μου ακόμη και αυτή τη δυνατότητα για να αισθανθώ καλύτερα.Έκανα ένα βιαστικό πέρασμα στο μικρό χώρο με τα 2 μικρά δωμάτια και την ακόμα πιο μικρή κουζίνα. Ασυναίσθητα χαμογέλασα μέσα μου με τη σκέψη ότι ήταν μικρότερη ακόμα και από το μπάνιο των θείων μου.
-Μπορούμε να φύγουμε θεία, το είδα ..
Η Κατερίνα άρχισε να μιλά ασταμάτητα λέγοντας της ότι θα της το επίπλωνε και θα φρόντιζε να γίνει ένα άνετο σπιτάκι για ένα νεαρό κορίτσι. Ήταν ευτυχισμένη..το έβλεπε η Ελπίδα, το ένοιωθε ακόμα και στη κίνηση των χεριών της , στο ανάλαφρο βηματισμό μέχρι να μπουν στο αυτοκίνητο της.
-Εκείνο το απόγευμα έγινε μία μικρή γιορτή στο σαλόνι, η τούρτα μου, τα δώρα της θείας, το ανήσυχο βλέμμα της Σοφία,τα γελάκια της μικρής Έλενας , το βαρύ βλέμμα του Αντώνη που απέφευγε το δικό μου.
Κατάλαβα ότι η απόφαση είχε παρθεί,η Κατερίνα είχε πάντα την ηγετική εξουσία , ο χρόνος μου σ' αυτό το σπίτι ήταν μετρημένος.. Δεν θα το κρύψω, κάτι μέσα μου ήθελε να δω στη στάση του Αντώνη τη φροντίδα και την τρυφερότητα, τη προσπάθεια του να με κάνει να νιώσω ότι κάποιος υπήρχε ή θα υπήρχε για μένα.Τι περίμενα περισσότερο; Στην ουσία δεν ήξερα κι εγώ τι αποζητούσε η ψυχή μου, τι μου έλειπε..
Ξέρω κα Λενιώ ότι θα αναρωτιέσαι τι ένοιωθα γι' αυτόν..Τώρα ή μάλλον τότε..στη "άσχημη " στιγμή μου μαζί του κατάλαβα ότι δεν ήμουν ερωτευμένη καν, απλά οι προσπάθειες του να σταθεί δίπλα μου πολλές φορές για όποιο λόγο το έκανε φάνταξε στα χρόνια μου σαν ένα ήρωας μοναδικός. Θαύμαζα το τρόπο που φερόταν τα όσα μου έδινε με τόση χάρη, το τρόπο που έλυνε τα προβλήματα στο σπίτι. Ένοιωθα δίπλα του μικρή μα και συγχρόνως σημαντική όταν με έκαμνε έτσι ακριβώς να νοιώθω..Ίσως  τότε πήρε δίπλα μου τη θέση του πατέρα, του ισχυρού, του προστάτη και η προσωπικότητα του δεν μου έδωσε χώρο να κοιτάξω δίπλα, σε άλλους της ηλικίας μου.Μη νομίζετε ότι δεν με φλέρταραν αγόρια, εγώ δεν είχα μάτια για αυτά...Δεν ξέρω τι είναι έρωτας, ίσως δεν τον ένοιωσα και ίσως δεν τον συναντήσω  έτσι που άλλαξε η ζωή μου. Θαύμαζα τότε το τρόπο που με φερόταν, τα όσα μου δίδαξε, όσα μου έμαθε μέχρι..μέχρι που είδα την άλλη πλευρά..και όχι εκείνη που είχα εξιδανικεύσει σαν είδωλο.
Τελικά η Σοφία είχε δίκιο, περίμενε σαν γεράκι να γίνω 18..να ανοίξω φτερά και να κάνω το πρώτο πέταγμα από τη φωλιά..αμάθητη,άπειρη ευκολόπιστη...Θεέ μου πόσο με άλλαξε.  Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο, δεν θέλω κι εγώ να ντρέπομαι ακόμα και που σου τα λέω.
Η Κατερίνα έφτιαξε το σπίτι μέσα σε μία εβδομάδα αν το πιστεύεις. Τίποτε το εξεζητημένο, δεν της άρεσαν τα ..έξοδα χωρίς σημαντικό λόγο κι εγώ πλέον ήμουν ασήμαντος, σχεδόν ενοχλητικός. Η Σοφία με γέμιζε συμβουλές στα κρυφά, με κούραζε το ενδιαφέρον της και ίσως η..ανόητη τότε  ένοιωθα οργή που με έβλεπε σαν αδύναμο κρίκο .Θα έβλεπαν ..μπορούσα να ζήσω μόνη μου χωρίς να φοβάμαι κανένα.
Στις 15 μέρες τους αποχαιρετούσα στην ίδια σκάλα που κοιτούσα με δέος μικρή στα 12 όταν πρωτοήρθα. Μόνο η Σοφία και η Έλενα έκλαψαν στην αγκαλιά μου.....μόνον γι' αυτές έκλαψα κι εγώ.
Ο Αντώνης σιωπηλός δίπλα στη γυναίκα του με κοιτούσε από το καθρεπτάκι κ εγώ άφησα τη ματιά μου αδιάφορα να ακολουθεί τους δρόμους πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, την αγωνία και τη θλίψη μου τη κρατούσα μέσα μου.
Φθάσαμε, μου ανέβασαν τις βαλίτσες με τα ρούχα μου , η Κατερίνα μου έδωσε οδηγίες για τα ηλεκτρικά που είχε βάλει και..και..ένα αγκάλιασμα , ένα φιλί στο μέτωπο.Ο  Αντώνης με αγκάλιασε με διακριτικότητα, το χέρι του μόνο με χάιδεψε στιγμιαία το σβέρκο μου πίσω από τα μαλλιά μου . 
-Ότι χρειαστείς δεν είναι ανάγκη να σου το πούμε..θα ήμαστε σε επαφή μικρή.
Ένα βλέμμα τελευταίο επάνω μου και η πόρτα έκλεισε πίσω τους, κάπως σκέφτηκα  όπως αφήνεις κανείς ένα ..γατάκι στην άκρη του πεζοδρομίου να διασχίσει μόνο του το δρόμο......
Ακούμπησα τη πλάτη επάνω της, κοίταξα ολόγυρα και πήρα ανάσα δυνατή. Χαμογέλασα στο αύριο και σκέφτηκα ότι δεν χρειαζόμουν κανένα..είχα όλα όσα ήθελα για να ξεκινήσω τη ζωή μου.Έτρεξα στο δωμάτιο με το κρεβάτι μου ανέβηκα επάνω του και άρχισα να χοροπηδώ κοιτάζοντας συγχρόνως τον εαυτό μου στο καθρέπτη.
Αύριο κι όλας θα έφτιαχνα ένα πλάνο της ζωής μου, τι θα επεδίωκα, τι θα έπρεπε να μάθω, είχα να περιμένω και τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου..Είχα τόσα πράγματα να ασχοληθώ που σίγουρα δεν θα είχα χρόνο να νιώσω μοναξιά.
Εκείνο το βράδυ όμως παίζοντας με το τηλεκοντρόλ στο χέρι η μοναξιά είχε το χρώμα της σιωπής στο νέο χώρο, καμία φωνή, κανένα γελάκι της Έλενας..Μόνο η φιγούρα μου στο καθρέπτη και μία ανατριχίλα της ..παρουσίας των σκιών των γονιών μου ίσως. Τράβηξα το σεντόνι επάνω από το κεφάλι μου και έκλεισα δυνατά τα μάτια να μη βλέπω ούτε καν τις σκιές των αναμνήσεων μου.Κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος, φοβισμένη, μικρή όσο ποτέ. Κάτι μου έφερε σαν αστραπή την εικόνα μου στο κρεβάτι του ασύλου που με πήγαν την νύχτα που τους έχασα.
Ξύπνησα από το θόρυβο των αυτοκινήτων έξω από το σπίτι, διάφορες φωνές, κάποια κορναρίσματα..μία καινούργια μέρα σκέφτηκα!
Το φως διώχνει πάντα κάθε σκιά κι εγώ εντελώς διαφορετική πλέον από χθες άνοιξα τη ροζ κουρτίνα με τα μπουκετάκια λουλουδιών επάνω της και βγήκα στο μικρό μπαλκόνι. Η αχτίδες του ήλιου με έκαναν να βάλω το χέρι μπροστά στα μάτια μου. Ένας νεαρός απέναντι το πέρασε για χαιρετισμό και μου κούνησε το δικό του κοντεύοντας να πέσει από το ποδήλατο. Γέλασα, μπήκα μέσα και άρχισα να στριφογυρίζω, τι χαζή που ήμουν χθες σκέφτηκα..είμαι μόνη, νέα και μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου πλέον!
Έβαλα το ραδιόφωνο σε ένα σταθμό δυνατά και άρχισα να χορεύω..να χορεύω...ο  θόρυβος του κάλυπτε κάθε ήχο από έξω και καθώς στριφογύριζα έχασα την  ισορροπία μου και..έπεσα στα χέρια του Αντώνη !
Τραβήχτηκα τρομαγμένη και τον είδα να μου χαμογελά με εκείνο το βλέμμα της απίστευτης σιγουριάς στον εαυτό του και στα χέρια του να παίζει τα κλειδιά του σπιτιού..

1 σχόλιο:

  1. Α! Πρέπει να το πάρω με τη σειρά!
    Τώρα το ανακάλυψα!
    Καλημέρα αχτίδα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή